In deze aflevering van mijn podcast ga ik in gesprek met Tanja Smit. Haar verhaal raakt. Niet alleen omdat het over verlies en gemis gaat, maar ook over moed, eerlijkheid en heling.
Tanja werd vlak na haar geboorte afgestaan door haar biologische moeder. Een jonge vrouw die zwanger werd na een onveilige situatie en geen uitweg zag. Later werd Tanja geadopteerd, maar in plaats van veiligheid en onvoorwaardelijke liefde belandde ze in een gezin waar verschil werd gemaakt tussen haar en de biologische kinderen. Haar adoptiemoeder was bovendien gewelddadig. Liefde werd iets om naar te verlangen, om naar te zoeken, maar zelden iets om te ontvangen.
In deze podcast vertelt Tanja openhartig hoe het was om met een dubbele moederwond te leven. Hoe het gemis aan moederliefde haar gevormd heeft en haar vermogen om echt thuis te komen bij zichzelf.
We spreken ook over haar ervaring met plantmedicijn. Over het verschil tussen een plantmedicijnreis en een traumatherapeutische interventie waarbij plantmedicijn wordt ingezet. En over waarom het zo belangrijk is om trauma niet te omzeilen met spirituele shortcuts.
Deze aflevering is ook een verdiepend vervolg op aflevering 130, waarin ik mijn visie deelde op het werken met plantmedicijn als traumatherapeut.
Tanja deelt haar belangrijkste inzicht. Wees niet bang om te voelen. Juist daar begint heling.
Tanja Smit neemt deel aan mijn verdiepende vervolgtraject van Voor een RIJK LEVEN.
Luister mee naar dit eerlijke en hoopvolle gesprek.
Klik hierboven om de podcastaflevering te beluisteren, je kan deze ook vinden via je favoriete podcastapp.
Als je vragen hebt over deze aflevering, stel ze dan hieronder. Ik beantwoord ze graag voor je.
Groetjes,
Debbie Bernasco
Transcriptie
[00:00:12.770]
Debbie Bernasco: Welkom bij mijn podcast. En dit is alweer Episode 131. Nou lieve luisteraars, heel erg fijn dat jullie weer luisteren naar mijn nieuwe podcast. En ik heb zomaar vermoedens dat dit een heel boeiende podcast-uitzending gaat worden. Want ik heb een gast in de podcast studio en dat is Tanja. En ik ga met haar in gesprek over… Ja, ze had ooit een dubbele moederwond. En wat deed dat eigenlijk met haar leven? En hoe ontstaat een dubbele moederwond? Want ja, dat is echt mogelijk. Daar gaan we over in gesprek. Maar als jullie nog geluisterd hebben naar mijn vorige podcast, waar het thema was “Werken als therapeut met plantmedicijn”. En nogmaals, het is geen heilige graal voor mij, maar in mijn podcast ging ik diep in over wat het grote verschil was tussen plantmedicijn gebruiken in een ceremonie zonder trauma interventie. En ik lichtte in mijn vorige podcast toe hoe eigenlijk een trauma interventie gaat met plantmedicijn waarbij je niet tript. En daar ga ik ook over in gesprek met Tanja, want zij zit in mijn traject. Ze heeft het voortraject gedaan en zit nu in het traject waarbij ze trauma interventies ondergaat met plantmedicijn.
[00:01:57.620]
Debbie Bernasco: Voordat ik Tanja erbij haal wil ik nog wel even een aantal contra-indicaties bespreken wanneer je echt niet met plantmedicijnen [moet werken]. Jij als cliënt, dat het niet handig is als jij plantmedicijnen gaat gebruiken. Of je het nou voor jezelf doet of bij een ceremonie of bij een therapeut. En ik ben daar heel strak in, want ik let daar altijd op. Sowieso ga ik altijd in gesprek met mijn cliënten voordat we überhaupt plantmedicijn erbij halen. En nogmaals, het is geen innerlijke trip. Dit gaat echt over dat de beschermdelen ten ruste worden gelegd en dat je dan naar de wortel kunt gaan van je trauma’s. Waarom zou je het gebruiken? Ik zou dat nog even tegen jullie zeggen. Omdat het proces iets sneller gaat. Maar, dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn. Dat hangt heel erg af van hoe jij je kunt overgeven.
[00:03:18.510]
Debbie Bernasco: En nogmaals, het is heel erg mooi om met plantmedicijn te werken. Die beschermdelen worden ten ruste gelegd, je gaat de diepte in. Maar dit kan ook zonder plantmedicijn. Nou, de contra-indicaties waar ik me echt aan hou zijn: geen hoge bloeddruk hebben, geen hartklachten hebben maar ook geen psychoses ooit gehad hebben, maar ook niet in de familie en ook niet bij je moeder of vader of opa of oma en zelfs ook niet bij je overgrootmoeder en overgrootvader. En daar ben ik wel heel erg. Ja, ik zei het net al heel erg strikt in. Nou, volgens mij heb ik dan eigenlijk alles wel verteld wat de contra-indicaties zijn. Sowieso, voordat je plantmedicijn krijgt moet je ook altijd even strikt aan een dieet. En dan heb ik het eigenlijk over een volledige dosering hè? Want jullie weten, ik werk ook met kleine micro-doseringen, wat ook heel erg goed helpt hè. Dus deze podcast is eigenlijk een soort van informatie wat ik jullie wil geven over hoe het is om als traumatherapeut te werken met plantmedicijn, maar ook hoe een cliënt dat eigenlijk ervaart. Dus ik dacht twee vliegen in één klap. De moederwond, vele mensen zijn daarin geïnteresseerd omdat heel ons leven eigenlijk terug te voeren is naar de moederhechting. Hoe jij in het leven staat kan je daarnaar terugvoeren, net zoals generationeel trauma. Dus het gaat over onverwerkt generationeel trauma en de moederhechting, wat impact heeft op je leven. Dus daar ga ik het met Tanja over hebben. En hoe zij het ervaart om met plantmedicijn te werken. Ik heb er zin in, lieve mensen. Dus ik ga Tanja erbij halen. Nou, hier zit ze dan tegenover mij, Tanja Smit. Welkom! Goedemorgen! Ja, goeiemorgen. Even voor de luisteraars. Het is inderdaad zondagochtend, hoe laat? 11.30u en wij nemen deze podcast op. Hartstikke leuk dat je er bent! Even voor mijn luisteraars. Zou jij jezelf even willen voorstellen?
[00:05:58.420]
Tanja Smit: Ja, dat wil ik. Mijn naam is Tanja, ik ben 51 jaar, bijna 52. Ik ben werkzaam in de zorg, dat doe ik eigenlijk al bijna dertig jaar. En daarbij ben ik voornamelijk werkzaam in de acute tak van de zorg. Daarnaast ben ik recent verhuisd. Ik ben wat kleiner gaan wonen omdat dat wat beter voelde. En door kleiner te wonen heb ik wat meer ruimte om eens verder te kijken wat ik wil. Willen wij mensen weten waar we aan toe zijn, om vervolgens daarop te gaan plannen? En dat kost heel veel energie. En dingen plannen… lopen nooit zoals ze moeten zijn, he. Dus als je te veel bezig bent met het proces – ik moet wat anders- dan werkt dat niet. En ik heb wel gemerkt zelf de afgelopen periode, dat dingen het beste werken als je ze loslaat en je niet eigenlijk heel specifiek weet wat je wil. Maar daarin een soort berusting hebt om te laten komen wat er komt.
[00:07:19.250]
Debbie Bernasco: Ja he, dat het jou mag zoeken. Hee, jij zit hier bij mij in de podcast studio met een reden. Ik heb hiervóór een podcast gemaakt over werken als therapeut met plantmedicijn, dat het ook niet echt een hype moet zijn en dat het anders is dan een ceremonie. En daarom wilde ik deze podcast maken. En in mijn podcast zei ik ook dat ik heel graag mensen wilde interviewen. Nou, ik heb jou toen ook gevraagd. Eigenlijk zouden er twee mensen in deze podcast, hier aanwezig zijn. Alleen ik had een dubbele afspraak gemaakt, want ik krijg ook visite thuis. Dus toen vroeg ik of jij dan wilde komen. En aan de andere kant, dan kunnen we ook wat dieper op dingen ingaan. Want jij bent in mijn traject gestapt omdat jij een moederwond had. Ja en eigenlijk een dubbele moederwond. Zou je dat eens voor mijn luisteraars kunnen uitleggen wat ik daarmee bedoel, een dubbele moederwond?
[00:08:23.320]
Tanja Smit: Ja. Ik ben geadopteerd. Ik ben geboren in een tehuis voor ongehuwde moeders. Mijn moeder was toentertijd vijftien, bijna zestien jaar toen ze mij kreeg. We hebben het over de jaren zeventig en eigenlijk was het toen een schande om ongehuwd moeder te worden. Daar waren tehuizen voor en daar gingen vrouwen naar toe om te bevallen van hun kind. Met als doel eigenlijk uiteindelijk om de kinderen weer voor adoptie af te staan. Of in ieder geval een ander gezin voor te zoeken. Mijn moeder is van mij bevallen in dat tehuis en eigenlijk vlak daarna weggegaan. Ja, daar ontstaat al de eerste moederwond natuurlijk.
[00:09:21.230]
Debbie Bernasco: Ja zeker.
[00:09:22.430]
Tanja Smit: Ook in de zwangerschap is er veel gebeurd met mijn moeder. Dat weten we dan inmiddels ook wel een beetje, dat je dat ook doorgeeft aan je kind. Uiteindelijk ben ik geadopteerd en ben ik in een gezin terechtgekomen waar ik voor mij ook niet de moeder vond, die ik ook zo heel hard nodig had. Dus ik ben eigenlijk twee keer heel erg op zoek geweest naar een moederfiguur. En die heb ik nooit gevonden.
[00:09:55.360]
Debbie Bernasco: Ja, als we heel even teruggaan naar je biologische moeder. Daar ontstaat een moederbreuk. Je bent in haar buik geweest. Je zei, daar gebeurden ook al wat dingen. Zou je daar wat meer over kunnen zeggen?
[00:10:14.080]
Tanja Smit: In die buik, in die zwangerschap bedoel je? Ja. Ik ben eigenlijk verwekt onder vervelende omstandigheden, verdrietige omstandigheden. Mijn moeder is verkracht en daaruit ben ik ontstaan. En je kan je ook voorstellen, dat alleen al hè, een 14-15 jarig meisje in zo’n situatie, wat zwanger raakt in een gezin, waarbij die zwangerschap verborgen moest worden, daar heel veel verdriet, angst, pijn, onzekerheid, boosheid – eigenlijk kun je de hele riedel ook wel opnoemen- gedurende die zwangerschap zijn geweest. En ontstaat er natuurlijk ook al bijna een soort afstoting hè, een niet hechting, vanuit de moeder naar het kindje. Dus in dit geval, mijn moeder en naar mij.
[00:11:10.520]
Debbie Bernasco: Het was natuurlijk ook heel erg overweldigend hè, als dat jou gebeurt en ook onder controle, dwang. Dan gaat het al over de conceptie hè, de manier waarop dat gaat. En dan is er ook altijd de vraag: ben je welkom?
[00:11:26.870]
Tanja Smit: Ja ja.
[00:11:29.330]
Debbie Bernasco: Heb je je welkom gevoeld op de wereld?
[00:11:31.910]
Tanja Smit: Nee, nee. Ik denk ook wel dat dat een beetje een thema van mijn leven is. In ieder geval heel lang, totdat je een leeftijd bereikt waarin je zelf kan bedenken: ik ga mijn eigen welkom scheppen. Maar zolang je afhankelijk bent van ouders, verzorgers, dan besef je dat nog niet. Maar het thema is wel: Voel ik me welkom? Nee.
[00:11:55.660]
Debbie Bernasco: En als ik dan aan jou vraag: Voelde je je welkom in het gezin?
[00:12:02.590]
Tanja Smit: Nee, nee. Ik ben daar op een wat latere leeftijd terechtgekomen, in een gezin waar ook al drie kinderen waren. En in die tijd had ik ook echt wel al mijn radars van: Ben ik hier welkom? Als kind ben je natuurlijk zo bezig met Ben ik welkom? Ben ik geliefd? Mag ik er zijn? Ik had echt wel een radar ontwikkeld waarvan ik dacht: In dat gezin… Ik ben niet welkom. En niet in de zin van dat de deur letterlijk werd dichtgedaan. Maar heel erg op gevoelsniveau, dat je echt wel beseft: ik ben anders, ik word anders behandeld. Ik zoek die nabijheid en die onvoorwaardelijke liefde. En die vond ik niet.
[00:12:56.910]
Debbie Bernasco: En je zegt net: Ik werd anders behandeld. Kan je daar een voorbeeld van geven?
[00:13:03.810]
Tanja Smit: Dat had ik later pas door. En misschien een beetje ook in de pubertijd, hè. Iedereen breekt dan los. Iedereen gaat grenzen opzoeken. En bij mij werd er ook heel vaak gezegd – mijn moeder, mijn biologische moeder had een achtergrond – we willen voorkomen dat jij ook zo word. Dus er werd dan strenger op mij gelet.
[00:13:30.390]
Debbie Bernasco: Maar ook wel een oordeel, wat je eigenlijk meekrijgt.
[00:13:32.880]
Tanja Smit: Absoluut.
[00:13:35.010]
Debbie Bernasco: En misschien bedoelde ze het niet zo hè? Misschien, als we even vanuit haar context kijken, bedoelde ze dat eigenlijk misschien wel vanuit liefde. Maar het voelde anders voor jou of niet?
[00:13:48.390]
Tanja Smit: Ja, het voelde wel veroordelend met name op afkomst. Ja, en dan kom je in heel erg in een conflict terecht hè? Want aan de ene kant wil je ook wel heel erg je biologische moeder beschermen. Daar wil je voor opkomen. En aan de andere kant weet je ook dat je door haar in een bepaalde situatie terecht bent gekomen, bij een gezin die jou verzorgt en ook wel in heel veel opzichten echt wel heel goed was, materialistisch. Dus je komt in een soort conflict terecht en dat is eigenlijk nog meer verwarrend. Maar of het dan goed bedoeld is? Ja dat kan, alleen dat voelde ik niet zo. Nee.
[00:14:28.860]
Debbie Bernasco: Ja, en ik kan me ook voorstellen dat je ook in bepaalde conflicten komt. Een conflict van loyaliteit naar je biologische moeder, maar ook het conflict. Want een baby of een kind wilt zich identificeren met haar moeder. Heb je daar problemen mee gehad?
[00:14:51.920]
Tanja Smit: Ja.
[00:14:53.840]
Debbie Bernasco: Want het gaat uiteindelijk over: Wie ben ik? Met wie kan ik me spiegelen?
[00:14:58.670]
Tanja Smit: Ja. Absoluut. Hoe je het zegt, klopt. Zo was het ook. Ik wilde heel graag. Ik heb altijd wel een soort van liefde en een soort trots voor mijn biologische moeder gevoeld, omdat ik ook wel wist waar zij vandaan kwam. En op een gegeven moment begrijp je heus wel wat voor offers zij heeft moeten brengen. En aan de andere andere kant, heb je te maken met een familie die jou moet verzorgen, hè? Dus welke kant kies je? Dus openlijk kies je een soort van voor de verzorger. Maar innerlijk koos ik de kant van mijn moeder. Ja, iedereen heeft zijn eigen proces te dragen. Dus ook het stuk vanuit mijn biologische moeder is haar proces geweest. En het is niet mijn proces. Maar ik kan het haar ook niet kwalijk nemen. Zij geeft wat zij geven kan en dat geldt ook voor mijn adoptiemoeder. Zij heeft gegeven wat zij kan en dan mag het uiteindelijk wel nog verdrietig zijn.
[00:16:01.830]
Debbie Bernasco: Zeker.
[00:16:02.610]
Tanja Smit: Maar daarin kun je wel hun proces zien of hun kant zien, of het van hun kant bekijken.
[00:16:10.170]
Debbie Bernasco: Ik denk hè, dat je een proces doorloopt. Je zit er al héél anders in dan toen ik jou ontmoette en dat je in mijn coaching kwam. Ik hoor wel overstijging. Dat probeer ik altijd mensen in de coaching mee te geven. Je maakt dingen in je leven mee en we kunnen elke keer buiten onszelf die liefde zoeken. Maar uiteindelijk, hoe lastig het ook is, de liefde [zoekt?] ons alleen. Het is heel erg moeilijk hè, met een moederwond, dat je jezelf niet kunt identificeren met liefde. De moeder die jou liefde zou geven. En uiteindelijk is dat een heel proces natuurlijk, hè? Maar als je toch die liefde voelt en ik wil dan niet zeggen dat het verdriet dan over is hè, van dat je die moeder bonding niet hebt gehad. Dat opeens, dat die universele liefde komt. En dit gaat echt over hele diepe heling of waar je naartoe gaat, dat je die universele liefde kan voelen voor je moeder en ook voor je adoptiemoeder. En dat je het kan overstijgen. Want anders blijf je ook zoeken. Zoeken naar jezelf, maar ook slachtofferschap. Maar daar zit je nu niet in.
[00:17:34.640]
Tanja Smit: Nee. Ik heb me wel heel lang slachtoffer gevoeld, want je identificeert je met je slachtofferschap. Dat levert ook aandacht op. Dat levert medeleven op. Omdat je toch ergens op zoek bent naar liefde.
[00:17:55.400]
Debbie Bernasco: Ja.
[00:17:56.060]
Tanja Smit: Alleen op een gegeven moment merk je wel…Je bent een keer daarover uitgepraat. En je komt erachter dat uiteindelijk je het niks oplevert. Je komt er niet verder mee. Het slachtofferschap brengt je niet verder, dus dan komt op een gegeven moment een punt dat je denkt: ja, maar ik moet daar overheen. Ik ben geen slachtoffer. Dit is wat mijn leven is. Dit is wat mij is gebeurd. Wat kan ik er nu aan doen om mezelf een mooi leven te geven, zonder daarin te blijven hangen? En met liefde naar mensen te kunnen blijven kijken.
[00:18:34.450]
Debbie Bernasco: Ja dus eigenlijk is wat je zegt: we hebben altijd een keuze. En de keuze is blijven hangen in slachtofferschap of we kunnen in een andere timeline instappen. En dat is het. Hoe moeilijk het ook is om het proces aan te gaan, om eigenlijk de heling op te zoeken.
[00:18:58.570]
Tanja Smit: Ja. En die heling, het opzoeken van heling zat hem bij mij met name in het feit dat ik bedacht… Kijk, toen ik jong was dacht ik: ik kan mezelf eigenlijk alles geven. Dat kan ik zelf. Dat kan ik. Alleen zat dat heel erg in: ik geef mezelf een mooi leven in de vorm van Ik moet zorgen dat ik een huis heb, ik moet zorgen dat ik onafhankelijk ben, ik moet zorgen dat ik financieel onafhankelijk ben. Ik geef mezelf een mooi leven en dat deed ik. Alleen ik voelde daar niks bij hè. Dus het bleef heel erg bij
[00:19:39.350]
Debbie Bernasco: Het materiële.
[00:19:40.160]
Tanja Smit: Het materiële. Ja, en je kan zeggen zelfliefde. Maar je kan ook bijvoorbeeld zeggen… Op een gegeven moment dacht ik: Ik moet de moeder zijn voor mezelf die ik nooit heb gehad. Ja. En dat is zelfliefde uiteindelijk. Maar toen ik het zo ging zien, dacht ik: Ja maar ik kan mezelf dat ook geven. Buiten al het materiële kan ik mezelf de veiligheid geven en de liefde geven. En dat heeft bij mij heel veel veranderd.
[00:20:08.630]
Debbie Bernasco: Ja, wat je eigenlijk ook zegt hè. In eerste instantie voelde je die leegte in je van iets wat je niet hebt gekregen, de liefde. Dan ga je je identificeren met de materiële dingen om die leegte in jezelf op te vullen. En in het traject bij mij komt altijd het moment om die innerlijke moeder ook te zijn voor jezelf. En dat je eigenlijk die band gaat scheppen, wat eigenlijk ook een moeder behoort te doen. En ik denk dat dat ook het allermooiste is, want dan hebben we het ook over die universele liefde. Je hebt je moeder, je biologische moeder wel weer ontmoet? Hoe was dat?
[00:20:58.900]
Tanja Smit: Ik was heel erg nieuwsgierig. En ik was eerlijk gezegd ook wel weer op zoek naar de moeder. En we weten natuurlijk alle programma’s die er zijn over het zoeken van biologische moeders. En daarin wordt vaak ook wel een beeld geschept van een soort slowmotion, bij elkaar in de armen vallen. Alles voor de kijkcijfers. En we weten ook een beetje hoe het met die programma’s is afgelopen, maar ik was wel heel erg nieuwsgierig. En kijk, je bent iemand en je hebt zo je dingetjes, je gebruiken, maar ook je handelingen of je looks. Ik was heel erg wel op zoek naar een soort identificatie van
[00:21:48.800]
Debbie Bernasco: Wie ben ik?
[00:21:49.400]
Tanja Smit: Wie ben ik?
[00:21:50.000]
Debbie Bernasco: Ja.
[00:21:51.260]
Tanja Smit: En daar was ik heel erg benieuwd naar. Dus daarin was ik vooral heel nieuwsgierig. Maar dus ook wel weer op zoek naar een moederfiguur. Want ik dacht: als als er liefde is, ik kan liefde voelen voor mijn moeder, dan kan mijn moeder ook liefde voelen voor mij. Nou, wat kan er eigenlijk misgaan hè? Dat Dat dacht ik wel.
[00:22:14.750]
Debbie Bernasco: En hoe ging het dan?
[00:22:16.640]
Tanja Smit: In het begin, in die nieuwsgierigheid wil je heel erg gevoed worden. En alles wordt bevestigd hè, want je ziet iemand tegenover je zitten die heel erg op je lijkt en bepaalde gedragingen heeft die jij ook hebt of bewegingen. En dat is allemaal echt wel heel erg leuk om te zien. Alleen die liefde kwam niet en nou zeg ik niet dat zij geen liefde had voor mij. Maar in het ontwikkelen van heel veel gevoel, wat ik al eerder zei, voelde ik dus wederom die liefde niet. Als een soort blokkade wat iets tussen ons in stond. Ik was inmiddels ook al vijftien, hè. Dus daar zit zoveel tijd tussen. En iemand wordt voor je gezet. Dat is dan je moeder. Ja, da’s leuk en aardig dat je haar herkent, dat je jezelf herkent in haar. Maar ja, het is eigenlijk een wildvreemde die dan ineens je moeder is.
[00:23:15.450]
Debbie Bernasco: Waar nog helemaal geen band mee is hè?
[00:23:17.400]
Tanja Smit: Nee. En dat komt ook vanuit…Je spiegelt elkaar, absoluut. Maar vanuit haar voelde ik zoveel verkramping ook nog. Schuldgevoel ook heel erg, maar vooral de verkramping om mij onbevangen liefde te kunnen geven. Die was er niet.
[00:23:41.810]
Debbie Bernasco: En zou het te maken hebben gehad met haar eigen gebrek aan zelfliefde?
[00:23:46.070]
Tanja Smit: Ja, ja.
[00:23:47.780]
Debbie Bernasco: Maar ook dat ze ook zelf een enorme wond had van verlies, want ze verliest wel haar kind he.
[00:23:53.060]
Tanja Smit: Ja, ja.
[00:23:54.410]
Debbie Bernasco: Dat is het, he? kijk, het gaat over levend verlies. Ja. Ik heb me horen vertellen dat een kind verliezen het allerergste is. Dood of levend, en dat dat echt wat met je doet. Dat je een hele, hele diepe rouw hebt, wat bijna niet te verwerken is. Denk je dat het die kant een beetje…?
[00:24:19.940]
Tanja Smit: Ja, zeker. Ik weet ook niet heel goed in welk proces zij zat. Dat is ook heel lastig. Dat heb ik nooit kunnen bespreken met haar. Maar bij haar komt er natuurlijk ook zoveel vrij hè. Ook weer het opnieuw zien van je kind en ook de schuld en schaamte die ze altijd heeft gevoeld. Ook iets goed wilde maken, misschien iets te goed. Met haar eigen achtergrond en verleden en haar eigen trauma lukte het gewoon niet. En ik heb wel heel lang…Op een gegeven moment heb ik dus uiteindelijk voor mezelf gekozen om dat weer te verbreken, wetende ja, dat zij opnieuw weer haar kind zou verliezen. En dat vond ik wel heel moeilijk, maar ik had wel…Op dat moment wilde ik wel weer voor mezelf kiezen.
[00:25:13.320]
Debbie Bernasco: Ja. Jezelf niet verliezen.
[00:25:14.790]
Tanja Smit: Ja, mijzelf niet verliezen.
[00:25:16.560]
Debbie Bernasco: En als we het hebben weer over het conflict: jezelf niet te verliezen in dat wat er eigenlijk niet is. Nou ja, je bent verder opgevoed in het adoptiegezin en je hebt me verteld dat het heel lastig was. Dat je ook echt anders werd behandeld. Volgens mij was er ook fysiek geweld.
[00:25:36.730]
Tanja Smit: Ja. Nou, er waren lijfstraffen. Soms denk ik wel eens: Is het de tijdsgeest geweest? Jaren zeventig, tachtig zo. Maar ja, vroeger werd er gewoon wel meer bestraffend opgetreden. Geslagen hè, als we het hebben over de generaties voor ons, nog meer. Maar het ontstond. Ja, het gebeurde wel. Maar toch denk ik. Ja, tijdsgeest, ammehoela. Het hoort niet, hè?
[00:26:05.980]
Debbie Bernasco: Zeker.
[00:26:06.460]
Tanja Smit: Ja. Maar ja, dat was wel ja.
[00:26:09.250]
Debbie Bernasco: En merkte je dat ze wel naar je uit wilde reiken, maar dat ze het niet kon? Of was je gewoon een verschil? Want waren ze, waren jullie allemaal geadopteerd Of jij de enige?
[00:26:20.140]
Tanja Smit: Nee, ik was de enige.
[00:26:20.950]
Debbie Bernasco: Oh ja.
[00:26:21.490]
Tanja Smit: Ja. Ja. Drie anderen. Eigen kinderen of anderen. Maar drie eigen kinderen. En ik, in een leeftijd oplopend met alle vier, zat dan ongeveer een jaar tussen. Dus dat is druk. Dat is veel. Maar ja, je kiest ervoor.
[00:26:39.370]
Debbie Bernasco: Ik hoor dan ook wel een soort van buitensluiting. Dus dan, aan de ene kant start jouw leven al in de baarmoeder, wat niet al te veilig is. Dan is er geen welkom. We praten over geen identificatie. We praten ook over geweld. Het is best wel veel hè? En dan hebben we het ook nog over uitsluiting.
[00:27:05.020]
Tanja Smit: Ja.
[00:27:06.280]
Debbie Bernasco: Dus het zijn best wel behoorlijke thema’s. Ik vroeg net in het voorgesprek – en ik ken je natuurlijk langer, hè – toen liet je me ook ontvallen van ja, ik was wel heel erg op zoek. Want het zijn behoorlijke thema’s die echt wat met je doen, want uiteindelijk gaat het over dat je geen goede hechting hebt gehad. En alles valt terug te voeren naar onze hechting met onze moeder, want dat geeft veiligheid, maar ook regulatie van ons zenuwstelsel en wie we zijn en dat we voor onszelf kunnen staan en ook onze eigen recht van bestaan voelen. Hoe? Voordat jij hulp ging zoeken, want je zei net, in wat voor traject was je geweest?
[00:27:48.550]
Tanja Smit: Ik heb altijd begeleiding gehad vanuit de adoptie en tot je achttiende heb je ook een maatschappelijk werker tot je beschikking. En toen werd ik achttien en toen stopte dat ook en dan is het gewoon ook klaar, want dan ben je volwassen voor de wet. En dat was ook de periode dat ik op mezelf ging.
[00:28:09.460]
Debbie Bernasco: En hoe voelde je je toen? Voelde je je ontheemd?
[00:28:12.970]
Tanja Smit: Ja, maar ik was ook vooral blij dat ik op mezelf kon gaan wonen.
[00:28:16.950]
Debbie Bernasco: Ja, snap ik.
[00:28:18.060]
Tanja Smit: Want dat was het begin van mijn zelfstandigheid. Ik ga het alleen doen. Ik ben daar uit en ik wil nu mezelf een mooi leven geven. Alleen is het wel zo dat je, ja, vanuit begeleiding ineens niks en eigenlijk niks verwerkt hebt.
[00:28:37.890]
Debbie Bernasco: Ja.
[00:28:39.090]
Tanja Smit: En zo kwam ik in de reguliere psychotherapie / psychologen terecht en daar heb ik wel heel veel begeleiding in gehad. Ja.
[00:28:49.800]
Debbie Bernasco: En toen? Want je kwam niet voor niks bij mij.
[00:28:52.560]
Tanja Smit: Nee, bij jou. Nou, wat we natuurlijk nu ook tegenwoordig een beetje zien. Vroeger was er niet zo heel veel meer. En de reguliere therapieën, dat was standaard. En het was of een psycholoog of een psychiater. En dat ontwikkelde zich ook in die jaren. Dus vanuit die reguliere therapie kon ik heel veel doen. Ik kon heel veel praten, ik kon mijn verhaal kwijt, er werd naar mij geluisterd, wat natuurlijk eigenlijk in eerste instantie ook wel heel belangrijk is.
[00:29:28.120]
Debbie Bernasco: Zeker.
[00:29:29.200]
Tanja Smit: Ik werd gehoord, ik kon mijn verhaal kwijt. Ik kreeg daarin ook wel opdrachten mee. Maar ja, opdrachten kun je ook mee sjoemelen hè. Ik bedoel, schrijf je gevoel op, schrijf het gevolg op hè. En dan dacht ik: ja, nou schrijf wat op en dan heb ik het gedaan. Uiteindelijk kom je erachter dat je de diepte mist. Dus je blijft heel erg aan de oppervlakte. Er is heel veel ontwikkeling geweest in coaching, in traumatherapie. Daar ben ik me in gaan verdiepen. En dat begint soms bij een webinar, via Instagram of via dingen die je ziet op Facebook of TikTok.
[00:30:12.830]
Debbie Bernasco: Ben jij van de tik tok?
[00:30:15.740]
Tanja Smit: Ik ben helemaal niet van de tik tok.
[00:30:17.120]
Debbie Bernasco: Ik dacht al.
[00:30:18.320]
Tanja Smit: Maar ja, voornamelijk op Instagram en denk je: Hee, maar dit is mijn thema, dit is wat ik zoek. Dit is op een manier, ik heb geen idee wat het precies inhoudt, maar dit is voor mij iets… Ja, resoneert dan ineens zoals ze dat zeggen. En ik kwam bij jou terecht via een webinar over de moederwond, want dat is wel iets wat zeker mijn thema is. En dat resoneerde, daarin voelde ik me al wel gehoord.
[00:30:47.780]
Debbie Bernasco: Weet je nog hoe je instapte? Want ik kan me voorstellen dat als je een beetje nou ja, sowieso al de hulp die je hebt gezocht bij een psycholoog. Wat was eigenlijk de themavraag bij de psychologe?
[00:31:02.900]
Tanja Smit: Dat werd dan geduid als een depressie. Of somberheid, zonder al teveel de depressie aan te stippen. Maar meer als een somberheid, depressieve kant. Ja, en dan kwam ik bij een psycholoog weer op de bank en ja, daar kon ik dan weer even m’n verhaal kwijt.
[00:31:31.390]
Debbie Bernasco: Ja, eigenlijk hè, zonder oordeel. Want we zitten hier ook echt zonder oordeel. Somberheid, depressie, het gaat over enorm verlies van een moeder die je nooit hebt gehad. Ik kan me voorstellen dat… Kijk, ze zeggen wel eens dat als een moeder een kind verliest, dat dat ook amputatie is. Maar jij bent ook net zo goed geamputeerd, hè? Dat je naar iets zoekt en je blijft zoeken. Sowieso naar je eigen ware identiteit. Maar ook misschien wel de liefde natuurlijk. En dat heb je buiten jezelf gedaan. Ontheemding? Geen wortels natuurlijk hebben. Geen verbinding misschien wel. Nou ja, je stapte bij mij in het traject. En ik zei al, het is ook een vervolg op mijn vorige podcast “Werken als therapeut met plantmedicijn.” Je bent het vervolgtraject ingestapt waar ik werk met plantmedicijn. Je bent geen – hoe noem je dat? – een nobody, voor wat betreft plantmedicijn. Je weet wat het was, al voordat je bij mij in het traject stapte. Je werkte er wel eens mee. En we hebben een paar hele mooie sessies gehad. En ik weet nog wel dat je in de eerste sessie tegen mij zei: Oh, dit is wel heel anders! Ik dacht: Hè? En wat bijzonder dat je dat zegt, want je bent gewend, of tenminste, je hebt wel eens plantmedicijn gebruikt. Kan je vertellen wat nou zo anders was? Misschien kan je ook een beetje de hele setting vertellen hoe het allemaal ging?
[00:33:22.770]
Tanja Smit: Nou, de eerste keer zit je nog in een soort therapeutische setting, noem ik het maar he. Dat is op de bank in een comfortabele positie, in een veilige omgeving, de rust en de ruimte. En daarmee creëer je een soort ontspanning, een soort van toelaten van wat komt. En zo werkt het ook. Als je toelaat, als het je lukt, als het je toelaat. Want als je ertegen gaat vechten, dan werkt het ook niet. Kaarsjes met dekentjes. Ja, een heel andere setting. Een liggende positie als dat nodig is. Waarbij je dus ook de plantmedicijnen krijgt, waarmee je ook dus veel dieper naar binnen kan. En dat maakt dat je in een soort volledige overgave komt. In plaats van een schilletje eraf, zodat je je wat meer ontspannen voelt. En dat vond ik wel heel erg het verschil. Want het één op één blijft, jij blijft hetzelfde, jouw benadering is hetzelfde. De bedding en de warmte is hetzelfde. Alleen je nodigt jezelf daarmee ook uit om dieper naar binnen te gaan. Het mag. En dat vond ik wel een heel groot verschil.
[00:34:50.890]
Debbie Bernasco: Ik weet nog wel, de eerste sessie was een hele mooie sessie. En het was ook nog een beetje met een spirituele inslag wat ik heel erg mooi vond. En even voor de luisteraars. Er was een bed en er was een bank en je had een foto van je kindertijd meegenomen. Daar heb je heel vaak naar gekeken tijdens de sessie? Wat ook is, er wordt ook tegelijkertijd lichaamswerk gedaan. Want je zei ook af en toe. Ik weet nog wel, ook het moment dat je zei: Oh, ik voel hier wat. En dat we ook daar…Ja, je wees boven je hart aan. En dat we dan ook tijd en ruimte maakten om daar naartoe te gaan. En toen kwam er ook wat los. En toen zei je ook: Maar oh wacht, daar zit ‘mijn ware ik’ onder. Want ik stel wel vragen.
[00:35:47.820]
Debbie Bernasco: Het is niet dat jij ligt, net zoals een ceremonie, en dat je een totale innerlijke reis maakt. Kan je daar nog wat meer over vertellen?
[00:36:00.780]
Tanja Smit: Het mooie is dat je ook aan het werk bent inderdaad. Kijk, het is niet dat je gaat liggen en dat je denkt: nou, het middel komt. Oh wat voel ik nu of wat durf ik te voelen? Maar er wordt ook gewerkt en dat is juist het mooie. Heel vaak voelen we dingen en dan is het wel mooi om daar verder op in te gaan, dat er vragen gesteld worden. Een voorbeeld is “ik voel me schuldig”. Of maar waarom voel je je schuldig? Maar mag je schuldig zijn of moet je schuldig zijn hè? Dat op dat onderwerp wel verder wordt doorgegaan. En dat je dat ook kan op dat moment, dat je dat durft. Want heel vaak durven we niet naar het gevoel van schuld, van schaamte, van boosheid, van verdriet. Maar dat je daar dus ook naar toe mag gaan en in die setting kan dat dus heel goed. Je mag er naartoe gaan, het is veilig en het lukt dan ook.
[00:37:04.870]
Debbie Bernasco: Wat maakte het nou zo heel erg anders – want je hebt wel eens plantmedicijn gebruikt – dan zo’n therapeutische sessie met plantmedicijn?
[00:37:16.630]
Tanja Smit: Het verschil is, dat zei ik net ook al eventjes, we willen heel graag dingen wegstoppen. Iets wat oncomfortabel is, stoppen we graag weg. Wat ik net al zei, verdriet of boosheid of angst, dat stoppen we heel graag weg. Wat het mooie hiervan maakt is dat door het plantmedicijn, die angsten wegvallen. De angst voor het zien van je trauma of de angst voor het zien van verdriet. En dat je door begeleiding van jou daar naar toe mag gaan. Zonder die angst te voelen. Normaal gesproken willen we niet naar angst. We vinden het eng, we willen het niet voelen. We willen doorgaan met alledag. En dan merk je ineens: hé maar het er naar toe gaan van angst of pijn is helemaal niet zo eng. Er gebeurt mij niks. Er gebeurt op dat moment niks. In die begeleiding mag je naar die angst toe gaan, zonder dat je die angst voelt. En dat vind ik wel heel erg mooi. Het mooie hiervan is dat je daar dus naar toe mag gaan. En ook achteraf herinner je je natuurlijk altijd dat je denkt: Maar het is niet eng om naar angst of boosheid of verdriet te gaan.
[00:38:33.230]
Debbie Bernasco: Ja. En wat is het grote verschil met een ceremonie en plantmedicijn met een therapeut?
[00:38:41.030]
Tanja Smit: Ja, een ceremonie… Er komt wat, wat komt. Maar je gaat niet de diepte in. Het blijft een beetje aan de oppervlakte. Als je je ogen dicht doet kun je dingen zien of je voelt dingen, maar je doet er daadwerkelijk niks mee. Je merkt alleen maar op dat dat er is. Je merkt dat dat gevoel er is of iets wat je ziet, maar eigenlijk doe je daar niks mee. En door therapeutisch daar op in te steken word je er ook naartoe geleid en worden de juiste vragen gesteld.
[00:39:20.850]
Debbie Bernasco: Ja. En wat ook wel eigenlijk wel mooi is. Want je zegt hè, je doet er eigenlijk niks mee. Ik had het trouwens, lieve luisteraars, net over een ceremonie, maar dat is dan echt met plantmedicijn en dat kan ayahuasca zijn, truffel, paddenstoel. Maar waar het eigenlijk over gaat is [nee, gaat goed, gaat goed. Ze raakt even de microfoon aan]. Maar het mooie eigenlijk in een therapeutische sessie is …Je hebt zo’n sessie van 4,5 uur, het Is echt werken, ook voor mij. Maar wat ik altijd zeg is: De heling begint echt als het medicijn is uitgewerkt en daarom zijn de integratiesessies ook belangrijk. En dat heb je natuurlijk niet bij een plantmedicijn-ceremonie. Volgens mij wordt daarna nog wel heel even erover gesproken. Maar ik wijd daar nog een aantal sessies aan waar we dan ook echt de diepte ingaan en dat we de dingen terughalen van wat is gebeurd, wat er verandert is en ook altijd weer teruggaan naar de situatie. Had jij zelf nog iets waarvan je dacht van: Hee…
[00:40:35.290]
Tanja Smit: Ik heb sowieso na de sessie even wat dingen opgeschreven. Want ik dacht dat moet ik nu doen, want anders dan vergeet ik dat. En nou schrijf ik altijd wel heel veel, dus ik vond ook wel echt een paar punten die naar boven kwamen, vond ik heel verrassend. Dus ik dacht die schrijf ik op. En die heb ik daarna ook wel een paar keer doorgelezen en dan merk je ook dat dat dit ook wel jouw thematieken zijn. Dus ineens denk je: Verrek hé, dat heb ik opgeschreven en dat komt nu terug. En soms komen er een beetje visueel dingen voorbij. Ik heb ook wel dingen gezien waarvan ik dacht: Wat moet ik daar nou mee? Wat raar? Waarom komt dat nu naar boven? En soms parkeer je dat en ineens – ik heb dat vorige week gehad – en ineens dacht ik oh, dat was dat. En ik vind het dan wel leuk om dingen uit te zoeken. En dan ineens valt het op z’n plaats. Want waarom heb ik op dat moment dat gezien? Wat moet ik daar mee? Kan ik daar wat mee? Soms niet, soms verdwijnen dingen. Dan is het niet voor dat moment. En deze vond ik heel opvallend, omdat die zo enorm terugkwam en ik daar op dat thema ben door gaan voelen, denken ook, want ik vind het ook altijd wel leuk om dingen te begrijpen. En dat was een heel mooi thema.
[00:41:54.700]
Debbie Bernasco: Zou je dat met ons willen delen? Of wil je het, je mag het voor jezelf houden hè?
[00:41:58.330]
Tanja Smit: Nee. Nou ja, ik hoop dat ik het goed uit kan leggen. Ik heb ook tegen Debbie een keer gezegd: Ik voel me Alice in Wonderland, heb ik gezegd. En dacht ik Wat raar? Ik heb helemaal niks met tekenfilms. Dus het geeft ook misschien aan het moment hè, dat je ook wel heel prettig voelt en heel veilig en dat je aan zoiets denkt en Alice in Wonderland is echt wel een leuke film. Maar ik heb daar eigenlijk niks mee gedaan. En vorige week schoot dat ineens weer in m’n hoofd, Alice in Wonderland. Ik denk, ik ga toch eens opzoeken. Nou blijkt Alice in Wonderland en met heel veel tekenfilms, die hebben hele mooie thematieken. En dan denken we: oh het is een Disney film, het is voor kinderen, maar er zitten heel veel mooie boodschappen in. En uiteindelijk, waar Alice in Wonderland om draait hè, zo’n meisje wat natuurlijk in een kleine wereld gaat en eigenlijk daar ontdekt dat het zo mooi is dat je naar jezelf op zoek mag gaan en naar je meest authentieke zelf op zoek mag gaan. Ja, ik vond dat echt fantastisch. Ik dacht echt van: ja, maar dat is ook wel mijn thema. Je mag op zoek. Je mag jezelf zijn en je mag je meest authentieke zelf zijn.
[00:43:16.560]
Debbie Bernasco: Ik denk dat dat wel één van onze thema’s is als we hier op aarde komen. De liefde mogen ervaren en onszelf mogen zijn. Wat ik ook bijzonder vond in de sessie – en dat gebeurt altijd met het plantmedicijn en de manier waarop ik dan werk – is dat de dissociatie vrijkomt. En ik ben daar natuurlijk heel erg op getraind. En dan komen er delen van jou, getraumatiseerde delen van jou, omhoog. Weet je het nog? De zeventien jarige.
[00:43:53.200]
Tanja Smit: Ja. Ja.
[00:43:54.850]
Debbie Bernasco: Hoe voelde dat voor jou? Want dat zijn dingen wat weggestopt zijn op lagen waar je eigenlijk niet meer komt. Het zijn eigenlijk verdrongen lagen hè?
[00:44:08.980]
Tanja Smit: Ja. Na die sessies is mijn 17-jarige zeg maar veel meer aanwezig. Maar het mooie was wel dat we daar gaandeweg in de sessie achter kwamen. Want jij zei ook al: Je 17-jarige is heel erg aanwezig op dit moment. En dat dat mijn mijn sterke kant is, mijn kant die voor de zelfstandigheid ging, voor zichzelf ging zorgen en heel erg op een gegeven moment haar plaats in ging nemen. Dat is ook een fase in mijn leven geweest waarvan ik dacht zo, ik kan het nu zelf gaan bepalen, ik mag het zelf bepalen en ik ga goed voor mezelf zorgen. En die heb ik eigenlijk heel lang…Heb ik er eigenlijk helemaal niet meer zo over nagedacht hè? Want je denkt ook helemaal niet zo na over dat soort fases in je leven, maar die kwam wel heel sterk naar voren. En dat is nog steeds zo.
[00:45:02.110]
Debbie Bernasco: Oh mooi.
[00:45:02.650]
Tanja Smit: Ja.
[00:45:03.430]
Debbie Bernasco: Mooi, want dat deel is ook een deel van jouw identificatie en ook heel erg bijzonder waarom dit deel ook gedissociëerd was en dat het eigenlijk weer terug mocht komen? Ja. Ja, mooi. En zo heb ik verschillende delen gezien. Maar uiteindelijk hè, van zo’n sessie. En wat ik ook uit jouw woorden haal is: Je doorleeft. Je gaat echt naar die verdrongen laag toe. Het is niet meer het rationele. Je gaat eigenlijk heel diep, ook waarvan je denkt: hé, dat wist ik helemaal niet. Wat ook heel vaak is: kindsbesluiten wat je hebt genomen, wat je verdrongen hebt, maar wat wel heel je leven bepaalt. Die komen ook vaak naar boven en daar word je dan ook van verlost. Ja, ik weet het. Het was een hele mooie sessie en we hebben ook nog met een kleinere dosering gewerkt. En wat ook heel erg bijzonder is – dat vind ik- is dat het gaat niet altijd over de grootte van een dosering.
[00:46:11.860]
Debbie Bernasco: Jij zit in een traject waar het gecombineerd is. Een volledige dosering, wisselen we af met kleine doseringen. Ja. En daar gebeurde ook wel wat met die kleine dosering.
[00:46:26.260]
Tanja Smit: Ja. Ten eerste kon ik – en daar heb je me bij geholpen hoor – ten eerste kon ik daardoor verzachten hè, dat openen van je hart, het toelaten van wat er komt. En daarin ook een beetje beschermdelen loslaten. Ik merk altijd aan mezelf – ik merk het ook gelijk,- maar dat is het hoofd en het hart natuurlijk. Dat er gewoon allerlei beschermdelen actief zijn. Die houden je weg van ellende. Of van wat dan ook. En die konden toen heel erg zakken daardoor. Door beschermdelen te laten zakken kun je heel erg, mag je ineens gaan voelen. En ik zei toen volgens mij achteraf: Ik heb een hele reis gemaakt hè, zonder … Maar dat ik dacht: Wat gebeurt hier allemaal als die beschermdelen wegvallen? Zonder dat het dus weer angstig is.
[00:47:29.840]
Debbie Bernasco: Ja, ja. En dat vind ik het hele mooie van dat plantmedicijn. Daarom gebruik ik het ook hè? Het is niet voor een trip reis. En even voor de mensen, hier trip je niet van. Maar ik gebruik het echt om die beschermdelen ten ruste te leggen, zodat we bij dingen kunnen komen waar je normaal gesproken niet komt. En ja, er was ook inderdaad verzachting bij je. En je durfde ook heel erg te voelen, maar ook je verdriet eigenlijk heel erg te voelen.
[00:47:59.460]
Tanja Smit: Ja, verdriet zit heel vaak in een schuld en schaamte, met name schuldgevoel naar jezelf toe. Ja, daar kan ik wel heel verdrietig om worden. En dat kon toen. Ik heb volgens mij heel veel gehuild toen ook, wat ik eigenlijk helemaal niet heel veel doe of gedaan heb. Maar je mag ook verdrietig zijn in wat je wat je verloren hebt of wat is geweest.
[00:48:25.800]
Debbie Bernasco: Ja, maar natuurlijk! Dat is rouw.
[00:48:27.090]
Tanja Smit: Ja, dat is rouw. Is verdriet uiten wel zoiets moois. Want ja, het bevrijdt je letterlijk.
[00:48:34.860]
Debbie Bernasco: Ja, en dat is wat het is hè? Het zijn bevroren tranen die je niet hebt gehuild. En bevriezing is hard, want dat is ijs. En het gaat om je hart zitten en op andere delen. En als we het dan even hebben over die verzachting. Dus het smolt ook letterlijk, de bevriezing. En ja, daar kwam heel veel rouw en tranen uit. Maar dat is, als we dat kunnen toelaten, dan ruimt het ook natuurlijk een heel groot deel van de bevriezing op. En dan komt er echt zo’n wak, wat we zien in als we gaan schaatsen. En daar, daar is het gat naar het gevoel natuurlijk. En dat gat wordt natuurlijk steeds groter, totdat de bevriezing eigenlijk oplost en jij je authentieke zelf kunt zijn.
[00:49:24.860]
Tanja Smit: Ja. Ja, die tranen waren ook nodig denk ik, uiteindelijk.
[00:49:30.380]
Debbie Bernasco: Maar wij vrouwen willen ook wel sterk zijn. Lang sterk willen zijn en onze tranen niet willen huilen. Terwijl die tranen gezien en gevoeld willen worden eigenlijk.
[00:49:42.110]
Tanja Smit: Ja, ja. Het mooist vind ik ook wel het besef. Want we hadden het net heel eventjes snel over rouw. Rouw, met ou is rouw. Ja, je mag rouwen of verdrietig zijn om wat je niet hebt gehad of wat niet is geweest, of wat je gemist hebt of wat je verloren hebt. En wat je zegt ook inderdaad, we willen maar sterk zijn en doorgaan, maar uiteindelijk moet het er toch een keer uit.
[00:50:10.430]
Debbie Bernasco: Ja, maar het het lichaam vraagt dat ook. Die rouw zet natuurlijk heel veel vast. En wat ik vaker zeg is: Als we ons verlies niet durven te nemen – want we hebben heel vaak uitgestelde rouw omdat we zo sterk willen zijn- kunnen we nooit bij onze authentieke zelf komen. En kunnen we ook niet bij de liefde komen. Dus eigenlijk, ik vraag het wel eens meer aan mijn cliënten: Durf je alles te verliezen? Want tegenover verlies staat rijkdom.
[00:50:44.000]
Tanja Smit: Ja, ja, letterlijk.
[00:50:45.890]
Debbie Bernasco: Sommige mensen die veel hebben meegemaakt, die voelen ook die rijkdom van binnenuit als ze het geheeld hebben. En dat is eigenlijk wel het mooie, hè? Hoe meer je jezelf heelt van binnen, dat je het het verlies wat je hebt gehad aan durft te gaan en dat je het lot wil dragen en verwerken. Je voelt meer rijkdom, meer authenticiteit, meer innerlijke vrede. Dat is ook een hele mooie bijdrage aan de wereld, hè? Je doet het niet alleen maar voor jezelf, het helen, voor het hele collectief.
[00:51:24.650]
Tanja Smit: Ja.
[00:51:25.460]
Debbie Bernasco: Ik heb het gevoel dat we een beetje aan het einde zijn. Of wil jij nog wat zeggen?
[00:51:32.210]
Tanja Smit: Nee.
[00:51:32.780]
Debbie Bernasco: Wat ik heel erg mooi vond wat je zei was: Een plantmedicijn met alleen maar een reis, je gaat niet echt de diepte in. De beschermdelen trouwens worden ook niet ten ruste gelegd, dus je zit eigenlijk meer nog op de bovenlaag. Je aanschouwt het. Maar je healt het vaak niet bij een innerlijke reis. En dat is eigenlijk ook een beetje zoals met familieopstellingen. Je aanschouwt het, wat er is geweest. Maar je komt niet helemaal tot de diepte en verwerkt de rouw dan niet. Nou, ik wil sowieso jou ontzettend bedanken.
[00:52:10.100]
Tanja Smit: Graag gedaan.
[00:52:10.790]
Debbie Bernasco: Sowieso dat je helemaal hier naartoe wilde rijden op de zondag.
[00:52:16.520]
Tanja Smit: Het is rustig op de weg, dat scheelt.
[00:52:18.380]
Debbie Bernasco: En ook nog tot midden in de nacht gewerkt.
[00:52:20.810]
Tanja Smit: Ja, ja, ja.
[00:52:21.980]
Debbie Bernasco: Dus lieve luisteraars, dat jullie het weten hè. Dat ze hier tegenover me zit, niet eens met slaapogen. En dat ze heel graag hier wilde zijn om jullie ook te informeren hoe het gaat. Maar ik vond het ook heel erg mooi hoe je sprak over de moederwond. Wat het ook met je deed. Hoe sta je daar nu in?
[00:52:43.900]
Tanja Smit: Besef van het gemis van een moeder blijft altijd he. Want dat is weer…Daar hebben we het stukje rouw over gehad. Ik zie om me heen ook hoe het is als vriendinnen een liefdevolle moeder of in een liefdevol gezin zijn opgegroeid. En als je ouder wordt, dan mis je dat wel. Het is alleen: Je kan het missen, maar ik kan er ook niks meer aan veranderen. Het mooiste vind ik nog wel, is het besef dat de liefde voor je moeder er altijd is. En dat liefde en verdriet en boosheid om iets, naast elkaar kunnen bestaan. Maar daarin altijd de moeder geëerd wordt, omdat ze uiteindelijk jou het leven heeft gegeven.
[00:53:28.000]
Debbie Bernasco: Ja.
[00:53:28.420]
Tanja Smit: Ja.
[00:53:29.380]
Debbie Bernasco: En wat ik er nog even wil aan toevoegen is dat… Kijk, je kunt een moederwond hebben met alle pijn en alle rouw en dat dat wat doet met je identiteit en dat je niet voor jezelf kunt staan. En dat is bij heel veel vrouwen zo. Nou, ik denk dat je dat al gepasseerd bent. En dat je eigenlijk bij de acceptatie zit. En bij acceptatie is ook de overstijging. Maar er is wel heel wat gebeurd bij je in dit traject. Dus het is ook mooi hoe je erin staat. En ook mooi hoe je dit allemaal vertelt aan mijn luisteraars. Dank je wel.
[00:54:10.650]
Debbie Bernasco: Dus als ik jou zou vragen om het nog even kort samen te vatten, hoe een plantmedicijn is, samen met een trauma interventie. Wat zou je dan zeggen?
[00:54:23.130]
Tanja Smit: Ja, ik denk het belangrijkste uiteindelijk is dat je merkt in de sessie, maar ook zeker daarbuiten, dat het ook veilig is om te voelen. Je slaat dat toch op. Tijdens een sessie merk je dat het heel veilig is om te voelen. En uiteindelijk werkt dat ook door. Dus zowel op bewust als onbewust niveau merk je dat het gewoon veilig is om te voelen.
[00:54:48.460]
Debbie Bernasco: Ja, en de beschermdelen worden ten ruste gelegd, zodat je dieper kan zakken eigenlijk naar het trauma toe. Dat je niet halverwege blijft hangen. Dat je echt naar de kern toegaat en naar het waarom. En dat je dat kan ontwortelen. En dat neem je mee in het proces. Want je zegt, we gaan naar de gedissocieerde laag toe. Die dingen mogen vrijkomen. Het voelen, want dat neem je mee. En dat is ook de integratiesessies. Maar net wat jij zegt, er komen steeds dingen op. Wat je ook opschrijft in je schrift. Wat ook weer helend is na de sessie. En misschien ook wel goed om te vertellen tegen mijn luisteraars: Als zo’n lange sessie is geweest – en trouwens, dat heb ik ook verteld in mijn vorige podcast – dan zijn er minimaal twee integratiesessies, voordat we weer een op zo’n lange sessie doorgaan. Zo’n integratiesessie is dan ook weer 2 uur, dus 4 uur integratie ook.
[00:55:52.190]
Debbie Bernasco: Oké. Nou, ik denk dat wij wel alles verteld hebben. Heb jij alles verteld?
[00:55:59.000]
Tanja Smit: Ja, ik denk dat ik alles verteld heb.
[00:56:01.100]
Debbie Bernasco: Nou, helemaal goed. Ik denk dat jij lekker zo mag gaan slapen, want jij hebt heel lang dienst gehad vannacht. Dus, dank je wel dat je erbij was.
[00:56:12.410]
Tanja Smit: Graag gedaan.
[00:56:13.400]
Debbie Bernasco: Nou lieve luisteraars, ik wil jullie ontzettend bedanken dat jullie hebben geluisterd naar deze mooie podcast, al zeg ik het zelf. Ik heb er zelf heel erg van genoten. Mochten jullie vragen hebben of opmerkingen onder mijn podcast blog, ik beantwoord ze met liefde en ik hoop dat jullie naar de volgende podcast gaan luisteren. Dank je wel! En het is. Jullie hebben het gehoord. Het is zondag. Ik wens jullie een hele fijne, mooie zondag toe.
[00:56:44.340]
Debbie Bernasco: Debbie Bernasco is internationaal geregistreerd en erkend Holistisch traumatherapeut en business coach. Zij coacht ZZP’ers, ondernemers en CEO’s naar een Rijk Leven. Een mooi, vervuld leven vol liefde, geluk, gezondheid, succes en welvaart. Voor meer informatie, kijk op haar website www. debbiebernasco.nl. En o ja, nog één ding. Steeds meer particulieren stappen ook in haar coachingstraject. Want hé, we hebben maar één leven. En iedereen verdient een mooi Rijk Leven. Ongeacht wat jij of je voorouders hebben meegemaakt in hun leven.
Gisteren geluisterd naar je podcast, een indrukwekkend gesprek.
De vragen van jou zijn zo respectvol en open gesteld, gelijk rekening houdend met de de ander zijn kwetsbare situatie waar ze in zit. Chapeau
Tanja vertelde haar ervaring zo eerlijk met een gevoel van waardering naar biologische moeder en het adoptiegezin, maar ook gelijk haar wonden, littekens die ze heeft opgelopen.
Met de ervaring in ons gezin met de adoptie kinderen, 🙏 dat het goed is gelopen. 50+-40+-30+-30+