.
Nooit trots. Altijd bezig om beter te worden. Streven naar perfectie. Keihard en zelfsaboterend in de gedachten naar jezelf. Je klein maken. Niet zichtbaar durven zijn. Zo zijn én kijken veel vrouwen naar zichzelf.
Naar de ander echter, is er veel empathie en mededogen. Tenminste als diegene zich op dat moment niet emotioneel buitensluit.
Die voortdurende angst of je wel geliefd bent, of je wel succesvol kunt worden en of je het financieel wel gaat redden. Het is een emotionele last, die bijna niet te dragen is.
Emotionele verwaarlozing moet van binnen naar buiten geheeld worden. Geen complimenten, geen knuffels en gescoorde opdrachten kunnen het diepe gevoel van zich onbelangrijk en emotioneel verwaarloosd gevoel wegnemen.
Misschien was er een angstige, perfectionistische, de ik eerst moeder of manipulerende moeder die zorgde voor emotionele buitensluiting.
Zo’n wond wordt altijd meegedragen. Diep weggestopt in ons onderbewuste, in onze genen en de vezels van ons lichaam, waar deze op elk wilekeurig moment getriggerd kan worden.
Vrouwen dragen (vaak onbewust) een last van al hun voormoeders met zich mee: als dochter draag jij de pijnen en angsten van je moeder mee zoals zij deze van haar moeder heeft overgenomen.
Trauma’s die niet verwerkt zijn of niet de plek krijgen waar ze horen in de vrouwenlijn, worden (onbewust) doorgegeven en in de cellen opgeslagen.
De pijn van de moederwond blijft zich in terugkerende patronen herhalen, waardoor het steeds opnieuw wordt beleefd.
Vaak vragen we ons af waarom het verlangde succes, een rijk leven en zelfliefde uitblijft……Bovenstaande kan een belangrijke reden zijn.
Als vrouw kan je trouwens ook een vaderwond hebben of beiden. En een man kan ook een moederwond of beiden hebben.
Goedendag , dit komt even binnen !
Ik denk dat ik dat ook heb meegemaakt , maar dan achter mijn rug om !
Dat is volgens mij bij mijn moeder jaloezie !
Je naar beneden halen ! Doet ze overigens ook bij anderen ! In plaats trots op je te zijn naar aanleiding wat je doet !
Jammer , ik zou juist heel trots zijn !
Dank je !
Hoi lieve Debbie en andere luisteraars.
Ik beluisterde eerst je laatste podcast over de vaderwond. Daarin herkende ik al veel elementen. De podcast over de moederwond maakt het plaatje compleet. Ook heel veel herkenning m.b.t. alle hechtingsstijlen. Het is bij mij zo complex en met elkaar vervlochten dat ik niet goed weet met welke aspecten een start te maken. Ik doe een aantal dingen die zeker helpend zijn, maar ervaar ook een soort glazen plafond, waardoor ik niet de stappen maak, waarmee ik daar doorheen breek.
Dank je wel Debbie
Ik ben benieuwd hoe te kijken naar mijn situatie
Ik ben geadopteerd en ken mijn biologische ouders niet.
Moet ik dan alleen uitgaan van mijn adoptie ouders, de bloedlijn waar mijn cellen van komen zijn er ook bij betrokken als ik jou verhaal hoor.
Ik ben vast niet de enige ben benieuwd naar je visie en antwoord.
Dank je wel!
Ema
Hi Emma, je mag uitgaan van je bloedlijn waar je cellen vandaan komen + de overtuigingen, angsten en belemmeringen waarmee je adoptieouders je mee opvoeden.
Groetjes Debbie Bernasco